backagain.

hi everyone! (asan?) haha. well well, tagal kong pahinga. and obviously, matagal talaga. busy kasi ako these past few weeks. kasi end na ng semester kaya medyo karir muna sa mga subs ko. ayun nga! busy ako sa lahat ng ginagawa ko, as usual. alangan naman na maging busy ako sa hindi ko ginagawa. DUH

i was so busy these days na hindi ko na naalala yung mga important dates ko sa buhay ko. gosh. first umremembered date: september 13. kuya's bday. he celebrated his 19th na hindi ko man lang naramdaman! well, hindi naman compulsory na andun ako, but the party! i super missed it. may klase kasi ako nun at medyo haggard haggard ako dahil nga pa-finals na. at.. marami nang gawain. instead i greeted him the next day (sept 14). sept. 19. it's my bessie's 18th bday. at medyo nagkulang talaga ko sa kanya. hay naku! sorry jem. soooooori na walang humpay! i greeted her 3 days before her bday naman but the exact date, hindi ko naarok! babawi ako sayo promise! magugulat ka!

kala mo ang dami e nuh! haha. ayan pa naman, for now! at sana yan na lang talaga!

***

because may naniniwala sa angkin kong kagalingan sa pagsulat, ay gagawa ako ng isang series na mala-iisa pa lamang ang drama. FANS, plano pa lang to. hindi ko lam kung matutuloy.
PAG nasa mood na ko. hahahah

***

sa mga taong chismoso at chismosa naman, lam kong inaabangan niyo ang scoop na ito:
HINDI PA KAMI BREAK! hahahaha. kaya yung mga ewan dyan.. in your dreams dear! hahahah! it was so sudden na nagdecide ako to end up our 3-year relationship last last night. it was a valuable reason to me pero hindi sa ibang tao. i want to keep it to both of us and privately, and i hope everyone did understand that. part yung ng relationship, and im not ashame of anything related to both of us. it was God's plan and not ours.

-emong lara :)

blog.

under construction.

a perfect guy.

WARNING:
I already have my man. so, epal lang tong post na to. enjoy! :)

A PERFECT GUY for me.

ang girls, naturally in born dramatic. fairy tale-mentality. and of course, romantic! hindi na talaga matatanggal yan. pero, infairness naman saken, hindi ako ganyan nung bandang nagdadalaga na ko, haha! i mean, hindi ako ganun nag-daydream sa mga perfect guy. mr right ever. nung nag-college lang ko. (sssshhh. jowa ko baka andyan.)

nagsimula nung napanuod ko yung, "A WALK TO REMEMBER" ni mandy moore. ang perception ko sa mga BOYFRIEND MATERIAL type of guy, gwapo. and. gwapo. haha! i mean, san ka makakakita sa mantle ng earth ang mga lalaking matalino, gwapo, matangkad, maputi, and bad boy type. nga pla, dream guy ko un. hihi!

the character of shane west sa a walk to remember, grabe. nagising ang ulirat ko nung napanuod ko yun, at infairness, simula nung napanuod ko yun, cguro 2x a day ko siya pinapanuod the following days. what makes LANDON CARTER the perfect guy? hindi pa ba perfect sau ung halos awayin ang mundo dahil kay jamie sullivan? that's insane men!! diba? pinapalit niya ung friends niya just for jamie. haaaay. and, basta. better watch it. kakainlove.

and the second guy i fell the hardest. MICHAEL of it started with the kiss (korean novela). hay nako, pag napapanuod ko itong lalaking ito, hay nako. the typical matalino, and matangkad. gwapo. and super serious type. hay nako! ayoko na! ayoko na siya pag-usapan!

hindi naman ako nagkulang sa pagmamahal sa mga past and my present partner. haha! ang panget, nagkulang.

my 1st boyfriend, is when i was in highschool. 1st year. e2 yung part ng buhay kong nasabi kong, love ako ng sobra ni God. I mean, he gave me the best guy a girl can wish for. super haba ng patience. and sobrang understanding. ndi ko nga ba alam dito kung anu nagustuhan saken. pasenxa wala akong pic. hehe! hindi ko na alam kung nasan siya dahil out of the country siya. pero I am happy for him na rin! kasi natupad niya talaga ung pangarap niya. GO edison. hehe :)

na-share ko lang si edison sa inyo. wala lang, share ko lang :)

and i have my hubby. hay. no words can describe nor can discuss kung anung meron sa amin for 3 good years. we have our fights, small or huge. the bottomline is, kami ngayon. thanks honey, sweetheart, mot-mot, dadee.. for everything :)

realize :)

I have two interviews in one day! Thank you! Thank you! Thank you God! I will definitely give my best shot sa lahat ng mabibigay saken!! I am so freakin' BLESSED!

hair do

for the sake of Paul Louis Casanova. Hindi niya kasi kilala si BLAIR. so, ayan na! cute diba? il make my hair longer muna tsaka ko siya papaganyan. haaay. kahit magkahawig man lang yung makuha ko. kahit hindi na magkamukha! :)

yes, she's mean. but. whew! i love her.

September. Truly memorable.

Last night tragedy test my emotional and mental capability when it comes to danger. Grabe. Hindi talaga ako makatulog sa sobrang tense, kaba. I feel like breaking down. Pero hindi pwede. My bro was depending on me. Eventhough umiiyak na ko, pero hindi naman hagulgol noh! Yung pinsan ko,”Wag kang umiyak. Bakit ka naiyak?”. Lam mu un feeling na, sana himatayin ka na lang para hindi mo na alam yung mga nangyayari sa paligid mo. That’s the feeling na ayoko nang maulit sa tanang ng buhay ko.

Guess nalilito kayo kung bakit. Anu bang nangyari.

Last night, brown out sa compound namin. Due to excessive and extreme rain fall siguro. Meralco decided to turn off the electricity dahil nakidlat and nakulog pa. syempre, kandila fever kami. Nagsimula ung brown out ng 4 or 5 pm. Dahil nanunuod pa ko ng The Buzz tapos biglang black out. Dahil takot ako sa dilim, hindi ako tumayo sa pagkakahiga ko sa sofa namin. Tapos, nakatulog na ko. Nagising ako ng 8 pm dahil siguro nakakaramdam na ko ng gutom and at the same time ng lamig. So I’ve decided na tumayo na and maliwanag naman ang paligid dahil sa nagkalat ang mga kandila na kala mo may honeymoon sa bahay namin. Kumain ako. Hindi ko alam kung nasan ang nanay ko dahil paalis alis siya. Yung papa ko, nasa taas ng bahay namin dahil dun malamig. Pagkatapos ko kumain, humiga ulit ako. Baka sakaling makatulog ako, hindi ko na maalintana ang kainitan at kalamukan ng paligid. Nang hindi ko nasatisfy ang luho ng sarili ko, pumasok ako sa kwarto namin. Hinanap ang portable dvd. Sakto may charge. Naghanap ng mapapanuod, yun.. The Little Mermaid II. Ayos, hindi ko pa to napapanuod. Nanuod ako ng dvd ng mga 15 minutes dahil nalowbat na siya. Kaya no choice kundi mahiga na lang at maghintay ng ilaw. Humiga ako katabi ang kapatid kong bunso. Maya maya hindi ako mapakali. Lumabas ako, nakain palang sila mama tsaka papa. Nakipagkwentuhan muna ako.

Eto na. Sumigaw na si Ate Lea, “SUNOG SUNOG!” hala. Nung una hindi ko pa naabsorb. Sumilip ako sa likod ng bahay namin, nasusunog yung bahay nila daddy. Sobrang laki ng apoy. Buong bahay na yung nilalamon ng apoy. Sa sobrang panic ko, hindi ko natawag yung kapatid ko na nasa kwarto na katabing katabi lang ng nasusunog na bahay, nakuha ko pa ngang magtsinelas dahil sabi ng mama ko, lumabas daw kami. Ang hindi ko maintindihan, maleta ni papa ang pinadala saken. Naisip ko, wala akong damit na dala. Yung cellphone ko nasa loob. Tawagan ko si musni. Wala akong pera. Nakalabas ako ng bahay na puro pasa yung katawan ko. Puro bounce ang natamo ko palabas dahil yung mga nagpapatay ng apoy, walang awa akong binubunggo. Tinatawag ko yung kapatid ko dahil alam ko na nasa labas na siya. Nakarating kami ng labasan, wala pala siyang tsinelas. Ang nasabi niya lang saken, “ate, ang sakit ng paa ko. Wala akong tsinelas.” Binigay ko yung tsinelas ko sa kanya. Grabe. Kung makikita ninyo ko nung moment na yun. Hindi niyo maiisip na ako si Lara. Ang dumi dumi ng damit ko. Amoy kanal ako dahil bago kami makalabas ng kapatid ko sa labasan ay mga 10 balde na may laman na tubig kanal ang pinanligo ko. Instant ligo naman e. Aminin ko sa inyo, umiiyak the whole time. Nararamdaman ko yung nginig ng kapatid ko sa sobrang takot. Nararamdaman ko yung hikbi ng kapatid ko sa sobrang pinipigil yung iyak niya. Wala akong lakas nung mga oras na yun. Feeling ko, mahihimatay na ko. Dala ko pa yung pinsan kong 2 years old dahil nasa loob pa ng bahay nila yung kapatid niyang natutulog. Hindi makuha ng nanay niya dahil natataranta rin. Ilang sandali lang, sinabi saken ng kapit bahay namin na, umuwi na nga daw kami dahil patay na yung apoy. Isipin ninyo ako, may dalang maleta. May bitbit na bata. at nakapaa. Basang basa. At sobrang dumi. Grabe. Baka ampunin ninyo ko sa sobrang awa. Pagkabalik ko sa bahay, may narinig ako, “si lara? Nasan si lara?” hindi ko na sabihin kung sino. Pero, natouch ako sa ginawa niya. Hindi ko alam pero napaisip ako bigla. Pagkakita niya saken, binuhat niya agad yung maletang dala ko. Sabi niya, “Doon tayo. Bat wala kang tsinelas? Kumuha ka ng tsinelas dun.” Sabi ko nalang sa kanya, “Ayos lang ako. Asus tsinelas lang e.” May sakit siya nun. Lumabas siya ng bahay kasi akala niya samen bahay yung nasusunog. Natakot daw siya bigla baka masunog ako. Lokoloko. Thank you ha. Salamat talaga.

Hay. Madami akong narealize dun sa nangyari na yun. Nakita ko kung paano ka-caring ang mga kapitbahay ko. Dahil simula pa lang nung apoy, kanya kanyang balde agad yung bitbit nila. At dahil malaking bahay yung nasusunog, ginawa nilang park yung bubong namin. Kung maglakad sila kala mo, hindi bubungan yung tinatakbuhan nila. Hindi na nila inintindi yung mga gamit nila, basta ang mahalaga.. mapatay nila yung apoy.

Kaya. Proud ako na dito ako nakatira.